Panama Costa Rica

Panama, Costa Rica, Nicaragua

Latijns Amerika is wel even heel wat anders dan Azië. Wat een enorm verschil met t continent waar we iedere donkere steeg in durfden te lopen zonder ons ook maar een moment onveilig te voelen. In panama city staat op elke hoek van de straat een militair met een geweer langer dan hijzelf. Regelmatig als we aan het struinen zijn zeggen goedbedoelende locals dat we beter die straat niet in kunnen gaan en soms voelen we het zelfs ondanks onze naïviteit ook aan dat een buurtje niet pluis is. Alle huizen hebben tralies en er zijn echt hele enge wijken bij.

De mentaliteit is ook heel anders. In Azië is iedereen nederig, maakt zich klein als men je wil passeren of gaat aan de kant als je er aan komt. Hier zijn de mensen groot en als je een vrouw op straat passeert, maakt ze zich groot, recht haar rug, steekt haar veel grotere dan Aziatische borsten vooruit, blaast haar zwemband op en wringt haar (doorgaans te dikke) kont tussen jou en de ruimte die over is en brult zichzelf over het voetpad. We zijn geschokt. In Azië zie je soms een man stiekem kijken maar een vrouw. Hier kijkt hij om, draait zijn raampje open en fluit en schreeuwt naar de kilo rollade in het pondsnetje en zij schreeuwt iets terug. Een enorme cultuurschok dus, we doen er dagen over om te snappen dat men hier nu eenmaal wat ruiger is en wat meer uiterlijk vertoon heeft. Langzaam went het en leren we ook dat de vriendelijke en bescheiden basishouding die je in Azië kunt gebruiken hier niet werkt, dan ben je de hele dag ommetjes aan het maken op straat, deel je een slof sigaretten uit per dag en ben je enkel in gesprek met de aan lager wal geraakten in dit land. Dus, ook maar een rechte rug, gevaarlijke blik en een iets ruigere houding. Dat kost ons namelijk geen enkele moeite.......

Het panamakanaal is indrukwekkend, het oude deel van panama city mooi en de vogels en natuur in het binnenland indrukwekkend. Wel is het veel duurder hier, dus de budgettouwtjes worden pijnlijk hard aangetrokken. Wat gratis is, is wandelen en dat kan hier goed. We hiken, klimmen, lopen tot we onze schoenen (die we na eerdere wonden eindelijk weer aankonden) niet meer aankunnen en doen op blote voeten de restjes. "Ten cuidado con las serpientes" wordt ons steeds toegeroepen, "zoeken we later wel eens op" en wandelen verder. Als ik had geweten dat het slangengevaar hier zo groot is, had ik lekker een boek gelezen, maar zonder gewurgd en gebeten te worden hebben we heel wat kilometers door slangenland afgelegd. 

Costa Rica is vergelijkbaar, maar vrij duur en ontwikkeld. Het eten in Latijns Amerika is minder bijzonder dan in Azië. Veel rijst, bonen en kaas en hier en daar een aardappel. Het gemak van afvallen in Azië is hier echt anders. De mensen zijn ook veel dikker, maar dat is hier naar ons idee het schoonheidsideaal. Hoe dikker je bent, hoe strakker en korter het broekje en truitje eromheen. Grote blote buiken, metersdiepe decolletés en kanjers van bilspleten zijn helemaal 2013 hier en borstvoeding op straat is heel normaal. Niet echt ons ding, zeg maar.

De hoofdstad San José is overdag best veilig en de Avenida Central lijkt op de Herestraat in Groningen, dus erg gezellig voor een paar dagen. Verder ook in Costa Rica mooie natuur, heel veel vogels en buiten de steden zijn de meeste mensen erg aardig. Dat we geen Spaans spreken is een groot gemis, want aan Engels doen ze hier weinig. Elke avond oefenen we met de app "Spaans voor idioten" en brengen die de volgende dag in praktijk. Jeroen noemen ze hier "lloran" en ze snappen niet dat iemand zijn kind jankert noemt, terwijl hij nu hij groot is toch best vrolijk overkomt....

Een chique bus brengt ons naar de grens met Nicaragua, waar we wat langer willen blijven, omdat het zo lekker goedkoop schijnt te zijn. Nog voor de grens zien we waarom: het is arm, arm, arm.

Na wat stempels verruilen we de airco bus voor een 30 jaar oude, beschilderde Amerikaanse schoolbus zonder uitlaat (heerlijk vertrouwd) en hobbelen weer door verrukkelijke gaten in de wegen, terwijl we naast oud zweet samengepropt op een doorgezakt bankje zitten. Zo was reizen bedoeld, we houden ervan! Backpacks op t dak en gaan!

Na al die landen gaan we steeds duidelijker zien dat hoe armer en hoe minder toeristisch een land is, hoe aardiger de mensen zijn tegen bezoekers. We zouden ze best wat welvaart gunnen hoor, maar vooralsnog pakken we dit voordeeltje in Nicaragua. In dit soort landen kun je gewoon op een willekeurige plek op straat gaan zitten en je beleeft van alles; de markten worden door paard en wagen bevoorraad, de kuddes koeien door man op paard door de straten geleid en de bewoners zwaaien weer naar ons! We durven onze dure camera weer tevoorschijn te halen en klikken er vrolijk op los. Iedereen vindt het prima, bijna iedereen...

Marco filmt (als we mountainbiken (je gelooft het niet) in de jungle) een mannetje die op zijn paard zijn koeien opjaagt. Hij is er niet blij mee, stopt voor Marco, trekt een heeeeel groot mes en zwaait er mee, terwijl hij schreeuwt dat dat "prohibido" is en Marco hem een paar dollar moet betalen. "Nou James Bond, zo goed ben je nu ook weer niet", en we zeggen hem dat we het filmpje wel deleten! Woest rijdt hij door en we zien hem nog minuten lang zwaaien met zijn mes en schreeuwen "delete, delete delete, mierda, mierda, mierda". Ja, shit was het inderdaad wel!

Ometepe is een prachtig eiland in het grootste meer van midden Amerika en we hobbelen door naar Granada. Een hele mooie koloniale stad, bijna een Europees gevoel hier. De kleuren in deze landen zijn erg mooi. Hoe simpel de huisjes ook zijn, ze hebben allemaal een fel kleurtje. We vinden een hostel met keuken en zwembad, het ziet er best oké uit, maar vinden het wel vroeg dat de eigenaar om 11 uur al aan de rum zit (ja, ze kunnen er wat van hier). We verkennen de stad en komen om 16u terug. Iedereen, inclusief het personeel blijkt al behoorlijk in de olie, de muziek staat hard. 'T wordt steeds erger, een sloerie in een bikini duikt steeds in het zwembad, komt eruit, knijpt het water voor onze neus uit haar bh en gaat verleidelijk voor ons dansen. De moeder van de eigenaar probeert tot vervelends toe ons eten te stelen en bier van ons af te troggelen en mensen springen met kleren aan 't zwembad in en maken dronkemansruzies. Jeroen wordt echt boos en brult dat ze bij hem uit de buurt moeten blijven. Om 20u is iedereen te zat om nog te lopen en men vertrekt (lalt nog wat excuses naar ons) of gaat naar bed. We blijven met zijn 2en over, dus zetten de muziek maar zacht, halen een doekje over de bar, doen de lichten uit en kruipen achter de bar om een biertje te pakken (loon in natura). Morgen maar wat anders zoeken.....

De armoede in dit land is op de een of andere manier veel duidelijker te zien dan in veel Aziatische landen en soms erg pijnlijk. We kopen een zonnebril van een jongen van 13 die woont in een "casa plastica" in een Barrio bacho (gevaarlijk). Hij verkoopt 6 dagen per week zonnebrillen om zijn ouders geld te geven en op zondag gaat hij ervan naar school. Hij is erg tevreden. Op een terrasje komt een jongetje naast ons zitten dat ons een kauwgumpje wil verkopen. Hij is 5, loopt alleen door een gevaarlijke stad, is vies en heeft honger. Ons colaatje en een paar tomaten heeft hij zo op. Tussen zijn handeltje in kauwgum (volwassen) door speelt hij met het lege flesje cola en doet tikkertje met ons (kind). Wij zijn steeds de "perdidor" en hij heeft lol. We komen hem de dagen erop nog vaak tegen en als hij ons ziet roept hij "amigo's" loopt een stukje met ons op en wil wat te eten scoren. Adoptie in Nederland duurt 5 jaar en kost 30000 euro, we vinden het een grote tegenstelling met wat we hier zien. Van reizen leer je wel relativeren. Terwijl we dit soort ellende zien op straat lezen we op nu.nl dat Nederland discussieert over zwarte Piet en de "crisis". We schamen ons als de mensen hier, zonder fatsoenlijk huis, school en geld voor de dokter vragen of we het nog een beetje redden met de crisis in Nederland, want die schijnt wel heel erg te zijn.....