Honduras

Dag allemaal. Zelfs in de negende maand is de bevalling van het reizen door de derde wereld nog geweldig. Langzaam aan beginnen we na te denken hoe het zou zijn om schoenen te dragen, iets te moeten vandaag en haast te hebben. We kunnen het ons haast niet meer voorstellen, hoewel we het wel leuk zouden vinden bepaalde mensen weer eens te zien.

Nicaragua vinden we super, de mensen zijn doorgaans lief en er is veel te zien en beleven. Groot voordeel is dat de hostels hier bijna allemaal een eigen keuken hebben, dus we kokkerellen er flink op los. De inrichting van de keukentjes laat soms te wensen over, dus we kunnen bij gebrek aan vergiet de keren niet meer tellen dat de spaghetti tussen pan en deksel door de gootsteen in glipt en dus naar afwasmiddel smaakt. De supermarkten en ons Spaans gaan ook niet hand in hand, dus onder het motto "2 ons groenten" aten we een keertje 4 ons heerlijke paprika's, en weten nu dat "jalapenos" net effe iets anders is. En we hebben ons record gevestigd in dit land; we zijn in staat gebleken op 1 avond 9 kakkerlakken te vermoorden die in onze pannen nestelen. Maar het went; ik herinner me nog de eerste kakkerlak die ik aantrof. Ik heb stennis gemaakt bij de receptie! nu loop ik er heen en vraag om een spuitbus en die krijg ik altijd.

We duiken weer bij een top 10 rif in de wereld. 1 spot heeft "caves and tunnels" maar is geen heel moeilijke duik, aldus de eigenaar van de school. Marco kent geen angst, Jeroen kent Marco's deel erbij. We duiken op een plek waar we 8 haaien zien en vervolgens gaan we op 20 meter diepte een tunnel in. We zwemmen 40 cm boven een haai een grot in die smaller is dan de tunnels in Vietnam waar ik ook al niet kapot van was. Zwemmen kan niet meer (te krap) dus we bewegen ons met onze handen door de tunnels en stoten met onze flessen tegen het plafond, ik ben er niet kapot van, maar onder water kun je vloeken wat je wilt, niemand hoort je.... En das voor Marco wel zo prettig.... Toen ik alleen achter bleef toen Marco nog een grot inzwom en na 5 minuten weer verscheen was vloeken niet meer nodig en zei een blik door een duikbril voldoende... We hobbelen een angstige tocht over de caribien met 5 meter hoge golven terug naar t vaste land.

Leon was nog mooier dan Granada. Musea, kerken, koloniale toestanden uit de Spaanse tijd en meer. Vanuit daar nemen we een bus naar Honduras. Nog armer en nog meer problemen zien we al binnen 5 minuten. Tijdens de 2 uren in de bus naar Tegucigalpa moeten we 6 keer stoppen voor een leger- of politiecontrole. Met grote overmacht en wapens worden de voorbijgangers geïnspecteerd op mensensmokkel drugs en wapens. Op het eerste gezicht een goede zaak. Als we zien dat in dit arme land enorme bedragen naar politie en leger gaan, maar dat je door wat geld te schuiven naar de legermannetjes gewoon mag doorrijden beseffen we ons dat het weggegooid geld en verspilde moeite is. Met wat smeergeld kun je dit hele land doorkruizen met wat je maar wilt. Onze chauffeur doet er gezellig aan mee en we blijven lekker op schema. 

In Tegucigalpa weer overmachten aan geweren. Voor het simpelste winkeltje staat een man met een enorm geweer. Ons hotelletje heeft weer tralies, maar dat is nodig. Deze stad blijkt naast oorlogsgebieden de een na gevaarlijkste stad ter wereld. Nummer 1 bezoeken we volgende week...... Na donker kun je hier niet naar buiten. We bestellen een pizza en missen weer heel even onbezorgd Azië.

We vliegen snel door naar een veilig eiland. Op het vliegveld staat 1 toestel. Het is zo'n vliegtuigje dat je weg kunt gooien en die dan weer terug komt vliegen. Daar ga ik dus niet in, ik heb genoeg grenzen verlegd. Ik ga er dus wel in en hobbel in een 12 persoons voorlogs speeltje van het armste land ter wereld de lucht in. Ik let samen met de piloot op, want zit achter hem in de cockpit. Maar goed ook, want hij stuurt zonder handjes en Smst er vrolijk op los. Ik let wel op de tegenliggers en op dat hij niet met zijn knietjes tegen de knopjes "bomb 1" en "bomb 2" aan gaat zitten. Bij de landing blijkt 1 wiel harder te remmen dan de andere dus we zigzaggen over het asfalt tot ik eindelijk in een fantastisch bed kan belanden. We hebben tegels op de badkamervloer, horren voor de ramen en warm water. Wat een paleis!!! Op Roatan blijven we maar een tijdje en nemen de Amerikanen die het eiland gebruiken zoals wij Bali, voor lief.