Tokyo, LA

Dag allemaal. Weer wat onzin uit de tropen!

Na Sulawesi hebben we nog een week op Bali, waarna we doorvliegen naar Tokyo. We kennen Bali inmiddels en hebben maar 1 wens; een keuken! En die vinden we! De combinatie met een grote supermarkt om de hoek maakt dat we een week lang niets van Bali zien en enkel gehaktballen, pasta, sla, kaassausen en piepers wegwerken. S'ochtends boodschappen, s'middags koken, s'avonds eten en verder doen we niks, behalve tussendoor zwemmen in ons zwembad. Wat een genot om niet uit eten te gaan en je eigen smaakjes te eten. We raken verwend, af en toe niet uit eten en een huisje in plaats van een hotel zijn ook wel heel lekker!!!

We vliegen door naar Tokyo. Wat een cultuurschok na al die maanden in ontwikkelingslanden. De mensen ruiken lekker, ze wachten voor het stoplicht, gooien geen vuilnis van zich af en er zijn enkel eettentjes met smetteloze keukens, stoelen met rugleuningen en koelkasten die echt werken. We maken foto's van hele bijzondere dingen; mensen die in groepjes wachten voor t stoplicht, auto's zonder lawaai en met uitlaten, stoppenkasten met aardlek, wegen met glad asfalt, echte espresso en verboden te roken bordjes. Wie heeft al die moderne onzin bedacht!! We schieten in 2 dagen met de ondergrondse train van sushitrain naar sushitrain en dat is genieten hier, in een land waar 't veilig te eten is en men alleen het beste van 't beste op zijn bord wil... dat het voor ons budget in deze reis een onbetaalbare bestemming is proberen we te compenseren met ons hostel. Japan heeft de "capsule" bedacht en verbeterd. We slapen in een hele grote ruimte, waarin 60 opeengestapelde plastic coconnetjes zijn aangebracht. Elk coconnetje is 130 bij 180 cm en 60 cm hoog en voorzien van een matras, telefoonlader, tv en wekker en is afsluitbaar met een rolgordijn. Je slaapt er met zijn 2en in. Het is zeg maar een mortuarium, waar je jezelf in de lades schuift en waar de koelkast uitstaat. Vreemd is dat er alsnog een lijkenlucht hangt, maar wat mag je verwachten voor 40 euro per nacht in een zaal met 100 mensen....

We reizen via de USA door naar Latijns Amerika. Van de USA hadden we geen hoge pet op v.w.b. vakanties. Van een afstand hadden we al een hoop vooroordelen over hoe men daar denkt met je om te kunnen gaan, maar goedkope tickets gaan voor principes dus we doen LA aan. Om het land in te mogen moet je een ESTA aanvragen, de vragen die ze hierin stellen jeuken. Of je weleens bent aangehouden.... Wij wisten niet beter dan dat een veroordeling pas betekent dat je slecht bent, maar de mensenrechten doen er even niet toe in obamaland. Als je ooit bent aangehouden kom je het land niet in, al was het per ongeluk al heb je 1000 rozen en een sorrybrief van Beatrix gehad, klaar uit. Nou ja, koffertjes op de band en gaan! Niet dus! Er werd kortgeleden bedacht dat je de USA niet in mag zonder exit ticket. Staat niet in de ESTA, niet in de regels van de airlines en ook niet op de site van de overheid van de USA, maar Singapore airlines wil geen problemen met obaampie, dus geen boarding voor ons. Daar sta je dan. We boeken een veel te duur hotel naast het vliegveld, betalen schandalig veel bij om alsnog de volgende dag te mogen vliegen en boeken een ticket, terwijl we nog niet een wisten waar we heen wilden, maar alles behalve de vs is oké, dus het wordt Panama en we vliegen! Op t vliegveld in Los Angeles staan we anderhalf uur in de rij, krijgen we een kruisverhoor over wie we wel niet denken dat we zijn om naar de USA te komen, hopsen met de broeken op de enkels (geen riemen hier) door de röntgen en worden door een man met een luidspreker aan zijn mond toegeschreeuwd dat we moeten opschieten.... En ik wil niet opschieten, want wil genieten van het enige prettige op dit vliegveld en dat is de uitgebreide fouillering door een heel gespierd Amerikaantje! Bij de bagageclaim staan onze backpacks opengemaakt (weg slotjes) en niet weer dichtgemaakt, onbewaakt naast de band. Er zit een brief in met de mededeling dat ze zijn geïnspecteerd en dat de vs niet aansprakelijk is voor de schade. De tassen zijn een puinhoop. Onder het bord "welcome in the USA" door lopen we naar buiten. Nou, wij hebben gegeten en gedronken en zijn op voorhand klaar met dit land! Wat ons betreft boycot heel de wereld alle toerisme hier naar toe, totdat ze hier hun plek weer kennen!!! Alleen nog naar de USA als je geld aan ze kan verdienen! Wat een verschil met ons geliefde Azië, waar je voor een dollar aan de beambtes alles mee mag nemen in het vliegtuig wat je hartje begeert! We eten een dagje culinaire hoogstandjes van het land (hamburgers) en smeren hem!