Java Bali

Na de rust en de Natuur van Sumatra was Java wel even schrikken. Ze hebben hier teveel mensen. De transmigrassie werkt onvoldoende, er zijn meer bedelaars en er is een enorm vuilnisprobleem. De andere eilanden zijn dunner bevolkt en redden zich met het eens in de week in brand steken van de kleine hoopjes afval. Hier op java gooien de mensen aan het einde van de straat hun afval ook op een hoop, maar de straat is lang en er wonen zoveel mensen dat er letterlijk bergen afval ontstaan. Eerst gooien de mensen het er neer, dan zoeken de armsten uit wat er nog te gebruiken is en tegen de tijd dat de ratten er aan toe zijn is de berg verspreid en de zakjes zijn er uit gewaaid en liggen in de berm. De vrachtautootjes die te weinig langskomen om het op te halen en de mannetjes die het met kleine mandjes proberen op te ruimen, lopen hopeloos achter de feiten aan. Toch blijven de mensen van de omringende eilanden op java hun geluk zoeken, dus wonen ze soms in krottenwijken, onder de bruggen aan de randen van de steden. De steden zijn overvol en het verkeer staat oeverloos vast. Buiten de steden zijn de wegen bar slecht, waardoor de busrit naar Pangandaran Jeroen voor t eerst in zijn leven wagenziek maakte! 

Maar uiteindelijk arriveren we op de plek waar we ons op hebben verheugd. We hebben ons verkneukeld over de goddelijke verse vis die we hier gaan eten voor een backpackers habbekrats. Op t strand inderdaad heel veel vissersbootjes en toen we s ochtends vroeg langs de kustweg reden stikte het van de (nu dicht maar, vanavond vast open) strandwarungs. Dit wordt een eetfeestje.... S avonds op pad in de regen, maar we zetten door. Ti's donker op straat en we vragen een local om een tip voor verse vis. "Meneer, ti's ramadan, overdag eten we hier niet en s avonds eten we thuis met familie". Alles dicht dus, jammer dan, ti's ramadan, halal uja. We gaan eten in een restaurant, waar alleen maar Hollanders zitten die tijdens hun georganiseerde reis van 10000 euro, met zijn twintigen op een rij nasi van lasi wegwerken bij een opgezet kampvuur! Terwijl ze (ingehaakt) luisteren naar een slechte muzikant, die op verzoek Marco Borsato speelt, of meer Indisch "brandend zand", plannen wij onze ontsnapping uit dit idyllische oord.... 

Iedereen probeert een graantje mee te pikken van de betrekkelijke Javaanse welvaart. Heb je geen baan, dan koop je een hesje en gaat automobilisten vertellen hoe ze moeten parkeren. Zoveel mogelijk naast elkaar is het geheim, dus het parkeren gaat hier prima, je kunt alleen niet meer uitstappen, maar dat staat ook niet in de taakomschrijving. Je kan op de busstations gitaar spelen voor de mensen als de bus 5 minuten stil staat en ook dat levert wat op. Ook veel kaki lima, op je voeten achter een zelf gemaakte kar lopen en eten, of gebruiksvoorwerpen verkopen. Alles kun je hier kopen op straat en op elke plek (alleen geen biertje, want het is ramadan, halal uja!!!. Of je koopt een fluitje en gaat op drukke kruispunten het verkeer regelen. Deze verkeersagenten zijn afhankelijk van de fooien die ze door de raampjes van de auto's toegestopt krijgen. Hoe sneller je zorgt dat een auto kan oversteken, hoe groter de kans dat je wat toegestopt krijgt, dus ze doen erg hun best. Op hele drukke kruispunten zijn de verdiensten het hoogst, wat maakt dat hier soms 6 mannetjes staan, met 6 fluitjes, om te zorgen dat 6 rijtjes met auto's zo snel mogelijk kunnen doorrijden, zodat ze alle 6 vanavond hun gezin weer te eten kunnen geven. Dat er soms 6 rijen auto's uit 6 verschillende richtingen oversteken zorgt voor chaos en deuken, wat vervolgens weer een hoop werkgelegenheid verschaft aan de schadeherstellers en autodealers en zo komt Java de winter door. Niks bijstand hier, gewoon creatief zijn!

We moeten natuurlijk de borobudur zien. Low budget schudden we voor 2 euro, 2 uur in een busje. Bij de borobudur komen we in een andere wereld. Geknipt gras, bloemen, schone straten en nog veel meer Hollandse heerlijkheden. Er zijn 2 loketten. 1 voor de Indonesiërs, zij betalen 2,50 Euro en eentje voor de buitenlanders, die betalen voor hetzelfde 18 Euro, maar das wel Inclusief een flesje water. Daar gaat ons dagbudget. Bij het Indische Loketje sluiten we aan en zeggen heel lief dat we al heel lang in Indonesië zijn, dus eigenlijk inwoners genoemd mogen worden. We noemen het rijtje bezochte eilanden heel overtuigend op, maar ze geeft geen krimp (sacherijnig denk ik, nog maar weinig gegeten zeker vandaag!), dus we betalen een enorm bedrag en maken in de pleurishitte wat foto's van een boeddistisch bouwwerk in een (notabene) islamitisch land, dat aardig door (onder andere de eu) is opgeknapt en stappen weer in dat goedkope pokkebusje terug omdat we zogenaamd low budget op pad zijn. Nou ja, vinkje op het lijstje en een foto op Facebook zullen we maar zeggen....

We boeken de eerste verzorgde trip deze reis, de Bromo vulkaan bij nacht en erna het Ijen  plateau. Dit is echt afzien! Ze brengen ons om 02.00u s'nachts met een jeep de bergen in, waarna we bij 3gr in onze korte broek een klim op 3000 meter moeten maken om de Bromo vulkaan te zien bij zonsopkomst, waarna een nieuwe klim om daadwerkelijk op de rand van de krater te staan. Dan met een busje 8 uur rijden naar een dorp het vlakbij Ijen plateau. Uiteraard wacht daar weer een verrassing, want de klim naar boven blijkt ineens niet meer bij de prijs inbegrepen en de gids moet volgens ons chauffeurtje 50E kosten voor ons groepje. Aangezien dit een maandsalaris is vertikken we dit met zijn zessen en zeggen hem dat hij ons vannacht gewoon afzet en dan lopen we zelf. Hij raakt volledig in paniek en zegt dit te weigeren en er volgt een lange discussie met hem, terwijl hij zichzelf langzaam volgiet met bier. Eindconclusie: we maakten hem zijn laatste biertje afhandig (hij moet over 4 uur weer rijden en staat te tollen op zijn korte pootjes) en we zeggen hem dat we hem om 01.00u wakker maken, wat we vervolgens ook doen. Niet verwacht brengt hij ons toch morrend de berg op, waar blijkt dat deze trip een grote maffia praktijk is. Het is streng verboden om s'nachts deze tocht te maken, want levensgevaarlijk en zeker de route die wij willen doen. De ranger wordt omgekocht, de gidsen krijgen smeergeld en de chauffeurs moeten een gids aansmeren om er de volgende keer weer welkom te zijn met toeristen. We kopen de ranger om met 100.000r en gaan alleen. Het blijkt inderdaad een levensgevaarlijke tocht in zwaveldampen en over losse rotsen in het donker. maar de gifgroene lavarivieren en blauwe stroompjes zijn onvergetelijk. Jeroen haakt even af en volgt om 13u s'nachts indische les bij een kampvuurtje in een hutje tussen de slapende indo's en houdt de wacht! Helemaal gesloopt van deze dagen puffen we uit op het Balinese strand, waar patat, airco, een heuse doortrek wc en een Hardy's supermarkt Jeroentje weer helemaal blij maken. We spreken een paar keer af met 2 Nederlanders die we hier eerder ontmoetten en op Bali wonen en vertrekken naar Sulawesi, waar we Hannie (onze verre buur komt heel dicht bij) gaan opwachten in Sulawesi.

De vlucht naar Makassar heeft eerst 5, dan 6 en uiteindelijk 7 uur vertraging; niks voor airasia en dat vinden ze zelf ook! We krijgen contant van een steward 50 euro uit zijn achterzak ter compensatie voor het wachten en da's best veel als je bedenkt dat de totale tickets voor 2 personen 65 Euro hebben gekost! Da's dus meteen een dikke topper voor ons dagbudget en we gaan los bij Starbucks! Goddelijke koffie en internet waarmee we de hele middag afleveringen van abfab kunnen downloaden. In de terminal zit ik naast een vrouw die haar (inclusief rouwranden) nagels knipt op Aziatische wijze; ze schiet ze alle kanten op, laat ze over ons en onze zak chips vliegen en ze belanden naast, voor en op ons. De "blik"