Myanmar

Myanmar
Myanmar maar regelen dan! Anderhalf uur in de rij bij de ambassade bracht ons na 3 dagen zonder paspoort ons visum. De zonnesteek die we bij 45 graden wachten opliepen trekt al weer vlot bij. Yangon lijkt op het eerste gezicht op de beelden die we kennen van India. Stoffig, slechte wegen, kluwen electradraden boven de straten en de ratten die daar hun snelweg van gemaakt hebben. En chaos. De rondweg is voor een flink deel van zand. Fietsriksha's, straatverkopers, bussen zonder uitlaat en hier en daar een taxi op 1 weg. De iPhone heeft zelfs in de hoofdstad geen bereik. De stoepen hebben gaten waar je met drie man tegelijk in kan verdwijnen zonder ooit teruggevonden te worden. Voor ieder huis staat een generator, want stroom is hier een luxe. De restaurantjes koken op houtvuur en zijn op straat. en dan hun meubilair... je zit op kinderstoeltjes van plastic. als ik er op ga zitten storten die krengen zich in spagaat ter aarde. Het kopen van een simkaart is door de overheid op een prijs gezet van 250 euro, dus voor niemand te betalen. Het laatste restje poging tot censuur in dit land. De mensen zijn geweldig! Bescheiden en nederig, de taxichauffeur gaf ons bij het afzetten een omhelzing en liet nooit meer los. We waren zijn vrienden... Teveel betaald misschien, of gewoon lieve mensen? We gaan eten in een restaurantje. "Doet u mij maar iets echt Myanmarees". Dit is een Chinees meneer! Zitten we hier verdomme aan het einde van de wereld aan menu B op madurodamstoeltjes. Maar goed, alle andere eettentjes worden gerund door kinderen. In het tentje naast ons raamloze guesthouse zijn de obers 5, 7 en 9. De kok is 15, dus aan de oude kant. Paps kauwt en spuugt zijn rode drab op straat, dus is druk en valt niet te verwijten dat de kindertjes zo lekker helpen. We aten er 1 keer. Het jongetje van de bediening van 11 vertelde dat school niet aan de orde is, hij 7 dagen 15 uur werkt en 25 euro per maand verdient. We rekenden E 1.70 af. We zijn op vakantie, het mag wat kosten....

De rit naar de kust was slopend! Naast ons zaten de betelnootvreters. Ze zitten overal hier en zijn erger dan de ratten in ons portiek en de kakkerlak die op je tas meereist. Je smeert een boomblad in met behangplaksel, gooit er tabak en gekneusde betelnoten in, rolt het op en kauwt! Je kauwt tot je mond vol slijmerig rode prut zit en als je bijna kokhalst spuug je het op straat. Of als je in de bus zit in een boterhamzakje. Als het zakje zo vol met rode spuug zit dat het in de bochten over de rand klotst, dan gooi je het zooitje uit het raam, liefst op een moment dat er een brommer voorbij komt en het zaakje op zijn helm uit elkaar spat. Hele straten zijn er rood van en je herkent de betelnootvreters aan hun rode tanden (mits die er nog inzitten, want uiteindelijk vallen ze er uit). Ik heb me er een busrit van 7 uur aan geërgerd, maar mijn valse blikken hielpen niets, ook hier de glimlach! Op straat dansen we om de prut heen en ontwijken inmiddels behoorlijk behendig de kokhalsers! We weten nu dat ze het aankondigen, er komt namelijk eerst een rochel en dan pas gespuug. Tussen die 2 momenten is het zaak om te springen, dansen, rennen voor je leven.

We kwamen aan in een kustplaatsje. De huisjes zijn van bamboe, de mensen wonen in hutjes. Er is s'avonds even stroom en we hebben 1 hotelletje ontdekt met wifi, maar ook dat heeft het de laatste 2 dagen nog niet gedaan. Vertier is er niet, wel lege uitgestrekte stranden. Als we ergens wat gaan drinken komt de hele familie aan tafel en moet er Engels gesproken worden, dat eigenlijk niemand hier echt kan. Men zwemt gekleed, stapt over slangen heen alsof het wormen zijn, maar is als de dood voor de olifanten die hier rondwaren en erg agressief zijn. Kort geleden is het huisje naast de onze s'nachts uit zijn verband geschurkt door zo'n exemplaar met jeuk. De buurvrouw is vertrokken uit haar scheefgetrokken huisje om niet meer terug te keren. Erg bevorderlijk voor de nachtrust op deze aardedonkere, afgelegen heuvel, zeg maar.  2 spinnen van het formaat van een vogelspin dachten met ons te kunnen samenwonen. Eentje woonde boven mijn hoofdkussen. Ik had al besloten dat een wereldreis van 3 weken ook leuk is, maar de serveerster heeft de monsters vakkundig gesloopt. Niet met slipper, want daarmee zou ze hem niet klein krijgen, dus met schoen! Sindsdien drink ik na 17u s'middags niet meer, want dan moet ik s'nachts plassen en dus uit bed. Ik neem om 22u een duik van de drempel in bed, wikkel mijzelf in mijn klamboe en denk aan leuke dingen tot ik dorstig in slaap val.  

De mensen wonen in bamboe hutjes, beton is voor de allerrijksten. In de bamboehutjes is een houtgestookt vuurplaatsje waar men kookt. In de tweede kamer slaapt men en in de derde kamer huist het varken in dezelfde luxe als zijn eigenaars. Om het huis heen en in het huis scharrelen kippen, die bij honger uit de tuin worden geplukt. Stromend water is er niet. Soms is er een put. voor de anderen lopen mannetjes met een houten kar door de dorpjes en van hen kun je per liter water afnemen. Een kostbaar iets dus, water. De eigenaar van het restaurantje in het dorp neemt een douche van dit water en hij doet dit op het terras, tussen de stoeltjes en tafeltjes. Dan gebruik je het 3 keer! 1: om jezelf te wassen 2: door dit boven de planten te doen geef je hen water en 3: je maakt hiermee het zand van je terras nat (tegels zijn er niet) waardoor het niet stoft! Fris gewassen gaat hij vervolgens weer aan het werk en bedient zijn klanten. Biertje meneer? Waarom ook niet! 

Iemand in het dorpje raadt ons aan een motorbike te huren en een rit over het pad te maken van 3 uur naar het volgende dorp. Doen we! Het mannetje verhuurt aan ons zijn enige bezit. We laten onze paspoorten rijbewijzen en internationaal rijbewijs zien. Is niet nodig meneer, allen zijn hier nutteloos; rijbewijzen tellen hier niet, verzekeringen bestaan niet, dus doe voorzichtig, want bij een ongeluk ben je flink de sjaak! Klink goed! We gaan ervoor.

We rijden over een onbegaanbaar pad, de kuilen zijn zo diep dat we talloze keren met de bodem over de keien gaan en glijders maken in het mulle zand. We ontwijken koeien en kinderen en moeten 3 keer met een houten bootje een mangrove oversteken. Je rijdt dan tot halverwege je motor het zoute water in, als het motorblok gaat sissen stap je af. Dan waad je tot je kruis richting het bootje en til je met zijn allen je motor erin. Wel vasthouden anders verdwijnt ie in de zee. We moesten een keer wachten op het bootje en werden uitgenodigd te wachten bij een familie in een hutje en dronken uit 1 kopje thee met zijn allen. Er was geen randje over zonder sporen van monden van betelnootvreters, dus voor het vaderland dan maar! Niet te nassen, maar wel lief. Heel blij met de hepatitis inentingen! Ze vonden het net zo'n belevenis als wij, ze knepen in mijn vel, mijn handen werden gemeten en ook de lengte van mijn arm en mijn neus (an die nase eines mannes is hier een bekend spreekwoord, dus ik mocht mijn broek aanhouden). Ik moest in handen knijpen om te laten zien of ik net zo lomp was als dat ik er met mijn Europese grofheid uitzag. Ik heb mij van mijn mannelijkste kant laten zien en het werkte! Handje drukken durfden ze niet meer. Jammer dat ik daarvoor moet afreizen naar hartje Azie! We delen nog wat sigaretjes uit (die je hier per stuk aanschaft) en reizen met een groter ego door. Na een onvergetelijke tocht door 100 jaar terug in de tijd hebben we het afgerachte motortje teruggebracht en zijn vlot om de hoek verdwenen voordat ie gecontroleerd werd. Nu, typend en lekgeprikt door de muskieten realiseren we ons 1 week te laat dat we in een malariagebied zitten. Oeps..

Naar het noorden! Het eerste stuk met een heel luxe busje. Lekker opschieten en in de airco! Daar wilden we wel extra voor betalen. De rit duurde 12 uur ipv de beloofde 8. De chauffeur vond dat we een goede prijs hadden betaald en dat moest hij compenseren met brandstofverbruik. We reden met 70 over de enige snelweg in Myanmar. Het was 40 plus graden, maar de airco mocht niet aan. Zo dacht hij de scherpe prijs recht te trekken. Vermorzeld, oververhit en met ontstoken ogen van de open ramen werd het 12 uur s'avonds. De rest van de rit via de Burma Railway. Daar willen we verder niets over kwijt, behalve dat het tijd wordt dat daar wat mannetjes aan het werk worden gezet om de boel wat op te kalefateren. Het laatste stukje met de taxi. 8000 kyats spreken we af. Na 8 kilometer stopt de chauffeur in the middle of niks. Hij wil toch eigenlijk liever 20000 Kyats. We hebben in plat birmees gezegd dat ie de tering kon krijgen en toen stonden we ineens langs de kant van de weg! Kort erop werden we gered door een pick up en we reden in de bak verder mee voor 4000 K. Goed geregeld dachten we, ons niet realiserend dat dit de 3e dag is van nieuwjaar in dit land en dus waterfestival. Overal langs de kant van de weg mensen die op alle mogelijke manieren (van waterpistool, tot emmers, tot kanonnen) iedereen zijknat maken. Uiteindelijk bij Inle Lake beland in het guesthouse waar nu de iPad naast de dollars aan de waslijn hangt om uit te lekken. We stellen voor oud en nieuw in dit land volgend jaar met veel slecht en gevaarlijk Chinees vuurwerk te vieren.

Met slechte bussen, paard en wagen en achterop pick-ups van Inle Lake, via Bagan met duizenden tempels, verder naar t noorden. Het is een prachtig land! Maar de reizen zijn allerbelabberdst. Iedereen in dit land is wagenziek, dus de synchroonkotsers steken om beurten hun hoofd uit het raam en wij zien achter hen door ons raam de maaginhoud voorbij komen. Tijdens de pauzes zitten ze in rijtjes langs de weg samen na te kotsen. de lucht in de bussen is zuur! Dit, afgewisseld met de betelnootspugers en de 45 plus graden in de bussen zonder schokdempers en met kokende motoren, maken dat we het niet heel erg vinden om over een paar dagen naar iets ontwikkelder Vietnam te gaan. Misschien lukt het dan ook om een paar foto's (dus fatsoenlijk internet) op de blog te zetten. We typen dit nu op een terrasje, laag bij de grond, vlak boven het riool. Terwijl er een schurftige zwerfhond tegen mijn benen rijdt, kauw ik op botjes van .... (Iets), zie ik op een meter afstand en net door de uitlaatgassen heen een spugende betelnootvreter en wordt Marco belaagd door een smerige, bloederige zwerver die zijn biertje wil opeisen. 

Later kunnen we er vast om lachen........

MJ