Vietnam

We vliegen maar HCMC, Saigon. Wat een fantastische luxe hier ten opzichte van Myanmar. We zien koelkasten met stekker, mensen die de straten schoonmaken nadat anderen hun zooi van zich afgooiden, taxi's met bodem, guesthouses met betegelde badkamers en wasbakken met afvoeren, zodat we niet elke keer na het tandenpoetsen onze voeten hoeven te wassen omdat de tandpasta die onder uit de wasbak stroomde eroverheen liep. De mensen zijn gewassen, lopen in moderne kleding en zelfs de ratten zien er hier fris uit. De auto's met aircon hebben soms zelfs ook aircon! Grote keerzijde van de welvaart hier is dat iedereen hier een brommer heeft. We zijn 3 dagen in de stad en ondernemen elke dag 1 activiteit. 

De eerste dag: oversteken. Aan de overkant van ons hotelletje zijn eettentjes en we we willen daar heen. We staan een kwartier te wachten tot de rij van 35 brommers breed en 400 lang ziet dat we er even langs willen. De smog zal ze het zicht ontnemen want er stopt niemand. Even wat drinken dan maar en een nieuwe poging. We lopen 2 meter de straat op en springen net op tijd 2 meter achteruit de stoep op, want anders was het einde van het reisje. De 2e keer lukt het tot de middenstreep te komen. Met ingehouden buik lukt het mij om geen afdrukken van spiegels in mijn lijf te krijgen, maar de rugzak moet af, want aan de achterkant wordt Marco een metertje meegesleept door iemand met een mondlap voor d'r ogen. De tweede helft van de oversteek een nieuwe strategie; de kunst is om oogcontact te maken met alle 35 tegelijk. Als dat is gelukt en je heb hun aller aandacht kijk je ze streng aan. Dan met opgeheven schouders en een blik op je gezicht die zegt dat het leven je niets waard is (omdat Boeddha toch wel zorgt dat je hierna in iets leukers terugkomt) steek je met grote stappen over. Bijna zonder schrammen bereikten we de overkant. De eettentjes vielen tegen en we namen een taxi van 2 minuten en 4 euro terug naar de overkant en sloten ons op in t hotel met broodjes Ban Mie en Saigon bier. Wat een pokkestad zeg. De tweede dag hebben we ons verbaasd over onze favoriete serie destijds: tour of duty. Hoe het ze gelukt is om de Amerikanen in die serie helden te laten lijken is knap. De musea en andere restanten uit die tijd vertellen een heel ander verhaal. Nog steeds worden mismaakte kinderen geboren door de gifgassen en sterven er mensen door mijnen. De derde dag besteden we aan het maken dat we wegkomen uit deze stad.

Naar prachtig Dalat, waarna we Rusland aandoen in Mui Ne en vervolgens Hoi An. Op die plek hadden we weken kunnen blijven, zo mooi! Een stadje als eentje in Frankrijk, aan de rijstvelden, waardoor je naar verlaten kusten kunt fietsen, super! Dan naar de laatst overgebleven koningsstad Hue.

Van de gebaande paden af. Tot nu toe is vietnam prachtig maar behoorlijk op toeristen ingespeeld, zelfs de "verboden stad in Hue" was voor geen enkele betalende bezoeker verboden. We nemen een trein met "hard seats". Daar is niets aan gelogen. Een paar uur schommelen in een hele volle trein, zonder sanitair op houten stoelen met uitzicht op een raam met tralies. Ik heb daar films over gezien, dus we hopen maar dat we ook echt de bestemming bereiken die ons is beloofd.... Af en toe gaan de tralies opzij, omdat iemand zijn vuilnis moet weggooien. Ik besluit  1 keer te proberen de mensen op andere gedachten te brengen, want het is echt ongelooflijk dat men per uur per treinreiziger ongeveer een vuilniszak vol plastic de rijstvelden in kegelt. Ik tover mijn reserveplasticzakje te voorschijn en ga het gesprek aan met een leuk oud vrouwtje, die om de 5 minuten haar plastic naar buiten smijt. Als ze het weer wil doen bied ik haar mijn zakje aan, dan doe ik het op het station in de vuilnisbak. Ze lacht naar me, opent de tralies en gooit het uit het raam. Mislukt! Haar buurman wil het zakje wel hebben, ik blij. Hij verzamelt in het uur erna al zijn rommel er in. Als het zakje vol is en ik even wegdommel, zie ik het hele zaakje nog net voor een volgend raam buiten langs zeilen. Ik geef het op.....

Na de lange treinreis bevrijd en een pension gevonden voor 4 Eurie, wederom met tralies, erg armoedig, maar we moeten wat terugverdienen op het budget dat te hard gaat. Daarbij zitten we in een gehucht waar geen toerist komt en werkelijk niemand spreekt ook maar een woord engels. We zoeken aan het water in dit van godverlaten dorp een eettentje en vonden iets waar een hoop Vietnamezen eten en zooi maken dus het zal wel goed zijn. Een menu in het Vietnamees en een ober die geen woord over de grens spreekt. We voeren onze vietnameze gebarenshow op: een vinger langs je keel en blaffen. daarmee bedoelen we: "alles is goed als het maar geen hond is". dan de jammie jammie gebaren; zwaaien met je hand langs je hoofd en boeoe roepen en kakelen. "kip of rund is ook goed". de ober loopt weg en negeert ons verder. Waarom? geen idee! Van de honderd gasten spreekt er eentje 3 woorden Engels. Hij vertaalt onze wensen ogenschijnlijk heel goed naar de ober, dus we wachten af of er inderdaad 3 borden komen, een morning glory salade en 2 beef met rijst. Zonder een woord te overdrijven wordt onze tafel 10 minuten later volgezet met 14 schalen, borden en sausjes, een doos met 24 blikken bier en een emmer met ijsklontjes. En ze kijken er niet eens vreemd bij! Gebrekkig engels of toeristje pesten, we weten het niet. Het vertalertje maar weer van zijn tafel trekken. Hij bekijkt de schade en vindt zelf ook wel dat er iets niet goed is gegaan bij de vertaling. Godzijdank kunnen we een halve kip en 20 biertjes terugverkopen aan de ober, maar desondanks bedraagt de schade een half miljoen dong! Hier moeten we weer dagen voor bloeden en zijn we nog langer verdoemd tot tralies voor de ramen, geen airco, geen kamerdeur met slot en wel heel koud water in de douche en geen afvoer!

Op de brommer naar de nog niet door de toeristen ontdekte tunnels uit de oorlog met de USA. Da's lekker authentiek! Een gids is dan ook niet voorhanden en we dalen af zonder begeleiding. We kruipen bij 35 graden, 23 meter de grond in. Af en toe blijven we steken, stoten onze harses tientallen keren, en nemen in het doolhof afslag na afslag. Af en toe schrik je je de tering, omdat ze er poppen in nisjes en om hoekjes in hebben gezet om het leven in de tunnels te illustreren. We oriënteren ons op kleine lampjes in de verte. Ik kan alleen maar nadenken over de vele stroomstoringen in dit land, die er voor kunnen zorgen dat ik hier morgen nog als een rat ronddool. We gingen er in de jungle in en kwamen er bij zee weer uit. Ik wilde zeggen: "Goed gedaan Marco, jij wilde dit en ik haat dit!! Ik ben verdomme op vakantie, niet op oorlogsmissie!!" Maar dat deed ik natuurlijk niet..... Geen enkel manier terug naar onze brommers over land, dus maar weer die klotetunnels in. Na een half uur dwalen kwamen we een gids tegen (blijkbaar leven die hier enkel onder de grond om de toeristen te ontwijken) en kwamen we weer buiten. Met gierende banden weg uit dit claustrofobische gedoe!!! Ik verlang naar een georganiseerde busreis naar dit soort toestanden, met een mannetje met een vlaggetje en een fluitje, die ons in een kudde rondleidt en foto's van ons maakt, om ons vervolgens na een dikke fooi weer af te zetten in een vijfsterrenhotel! Helaas.... Het mot weer goedkoop in huize Evers Feith!!

Volgens de lonely planet kun je je overlandse reis naar Laos het beste regelen vanuit Dong Ha. Dat gaan we dus doen. Helaas is het enige reisbureautje in dit dorp verdwenen, dus daar sta je dan. Op het busstation proberen dan maar. Er is een ticketkantoor! Helaas weigeren ze daar aan foreigner tickets te verkopen, doe dat maar in het busje bij de chauffeur is het antwoord. Zo langzamerhand zijn we het wel aardig zat om continue te betalen aan al die corrupte lui hier dus we maken stennis, wat vervolgens niets helpt. We brommeren kwaad weg. Uiteindelijk wil de eigenares van ons guesthouse de onderhandelingen wel voor ons voeren en zitten we nu voor de tachtigste keer in een aircon-busje zonder aircon naar de grens van Lao Bao. Vanaf het dorp is het 2 uur rijden beloofde men, en daar was niets aan gelogen. Wat men vergat erbij te vermelden is dat het busje pas vertrekt als hij vol is. Inmiddels rijden we nu anderhalf uur rondjes door het dorp en komt dat kreng maar niet vol! De aansluiting met de enige bus op een dag in Laos hebben we nu al gemist, het wordt dus slapen aan de grens, maar de lonely planet vertelt niets over guesthouses in Lao Bao. Dat wordt weer een stressvolle toestand vandaag!! Gelukkig geef ik (jeroen) de controle graag uit handen, hou ik van het onverwachte en vind ik het niet erg om buiten te slapen, dus mijn humeur blijft opperbest.........&€@)$<>%{?\\! 

Aan de grens worden we maar 3 keer genaaid met onze centen, 1 keer bij het geld wisselen, 1 keer bij het betalen voor het visum en 1 keer als we een buschauffeur smeken om mee te mogen. We gaan het nog lekker vinden!

Tot zover Vietnam. De meesten hier zijn heel vriendelijk en gastvrij. De Vietnamezen die geld ruiken veranderen in inktvissen met grote tentakels en zuignappen, waarmee ze je brutaal, grof en soms onfatsoenlijk vastgrijpen. We hebben enorm veel stalkers meegemaakt. Wel weinig zwerfhonden, heerlijk is dat. De reden is dat niemand en dus iedereen hier de hond in de pot wil vinden. Als je hond je lief is hou je hem aan de lijn. Ben je er zat van, dan geef je hem de vrijheid en weet de buurman er wel raad mee! bon appetit! Het land is best goed te bereizen maar we willen graag dat de ambassades bij hun reisadviezen een maximale lengte adviseren. Voor Vietnam ligt deze op 1.65m. Erboven levert verwondingen op aan je hoofd in de tunnels, je knieën in de bussen, je tenen in de sleeperbus en je kont in de te krappe plastic stoeltjes.

Daardoor lopen we met hoofdpijn, spitsvoeten en het laatste plastic stoeltje nog aan onze billen geklemd de grens over en zijn we blij nu in laid back laos te zijn! 

Sawaidee!