Thailand en Cambodja

Thailand en Cambodja
In Chiang Mai om onze reismaatjes Erik (pa) en Ankie op pikken van het vliegveld. We gaan 4 weken samen backpacken door Thailand en Cambodja. We zien van alles door de gate komen, maar geen spoor van hen. Tot we ze na een half uur zien verschijnen vanachter 2 gigantische rode koffers. Met hun eigen interpretatie van de vertaling van backpacks kwamen ze aan met koffers zo groot als fiat panda's. Dat gaat ons nog een paar lastige momentjes bezorgen de komende 4 weken..... De fiat panda's werden in het hotel door 3 Thaise jongetjes naar boven getakeld en de ontspanning kon beginnen. We bezorgen ze op dag 1 voldoende tempels, doerians, hitte, chaos en streetfood om gewend te raken aan Azië en vertrekken voor een paar dagen de bergen in op gehuurde motorbikes. We parkeren de panda's in een garage en gaan licht bepakt op pad, zwemmen in watervallen, slapen in hutjes en crossen door de bergen. Ondanks Ankie, die denkt dat ze haar stalen ros met haar stem kan bedwingen, (waardoor ze nu en dan "hohohoho" gillend de struiken in schiet in plaats van het gas los te laten) komen we heelhuids terug na een paar dagen. Dat 1 brommer droog staat omdat de olie eruit gelopen is, houden we maar voor onszelf.

Nachttrein naar het zuiden dan maar. In onze 4 persoonscoupe schieten we door Thailand. De gammele discowagon is een groot succes. We feesten een paar uurtjes, kijken een filmpje op de laptop en komen na een (fantastische) nachtrust om vier uur s ' s'nachts compleet gebroken aan om de oude koningsstad Ayutaya te bekijken. Thailand wordt wel erg toeristisch; op de floating markt float geen boot meer. En van een market is al helemaal niets meer te vinden. De bootjes zijn opgezet om de toeristen te vermaken en alles wat er nog verkocht wordt zijn souvenirs. Wegwezen uit dit circus.

We steken door naar het oosten om de grens over te gaan met een personenbusje en reserveren 4 plekken. We gaan in het busje maar de chauffeur gaat volledig uit zijn plaatje; wie we wel niet denken dat we zijn om die 2 koffers mee te nemen! " dat gaat u 6 plaatsen kosten", 4 voor de mensen en 2 voor de koffers" en anders neem ik jullie niet mee"! Om zijn verhaal kracht bij te zetten haalt hij er 5 anderen bij. Geen van allen zag eerder zulke grote koffers, dus na nog wat krachttermen van onze kant stapten we weer uit en vonden een groter en goedkoper busje, waar de lellen van koffers in mee mochten.

Ook weer corruptie alom aan de Cambodjaanse grens. We zetten ons schrap en laten ons niet bedonderen. De douanebeambte wil 10E extra, we hadden gelezen dat je hier doorgaans niet onder uit komt, maar Erik imponeert flink met zijn lengte en zijn korte leger
printbroek en slaat hard op het bord waar de juiste prijs op staat en brult tegen het dikke corrupte kaboutertje dat hij het vertikt! Geschrokken geven de 5 mannetjes ons onze zin. Verbaasd lopen we snel door en slalommen onze weg tussen de bedelende kinderen door naar heel arm Cambodja. Wij weten inmiddels niet beter, maar Erik en Ankie verbazen zich over het veel te late, veel te krappe en veel te warme busje. We hadden immers een airco VIP bus besteld!! Welkom in Azië.....

Siem Reap is super en de tempels van Angkor indrukwekkend, nog mooier dan Bagan in Myanmar. We vinden burgers voor Erik, een hotel met zwembad voor Ankie en Jeroen en speciaal voor Marco nog voor een klein prijsje ook. Iedereen blij. Phomh Penh is hysterisch en vies, heel Aziatisch dus. Het beloofde zwembad was op de foto ruim uitvergroot, dus we zwemmen om beurten om elkaar niet te verwonden. Het S21 museum en the killing fields maken indruk, wat hebben de mensen hier geleden, onvoorstelbaar dat een kwart van de bevolking hier kort geleden zonder reden is uitgemoord. Nog steeds veel armoede en straatkinderen. Erik heeft het daar moeilijk mee en strooit hier en daar met zijn Riel en Dollars en 1 keer doen we boodschappen met een jongetje en kopen melkpoeder voor zijn zusje. Triest om te zien.

Over blubberwegen naar Kampot in de stromende regen. Het regenseizoen is nu echt begonnen. Met z'n vieren in een mini-tuktuk wil net, maar met de koffers erbij wordt het moeilijk. Maar low season maakt de chauffeurtjes creatief en het past. Maar als je zelfs door Aziaten wordt nagekeken en -gewezen, dan heb je je vervoermiddel heel knap volgebouwd! Geen wonder dat het ding instortte.... We duwen het geval in een half uur naar de maker, maar het is definitief overleden, dus we betalen het arme mannetje toch maar en gaan lopend verder. Met een volgende tuktuk zakken we zover de modder in, dat we hem er zelf uit moeten duwen, zitten nu onder de drek maar we blijven het proberen...

En dan zitten we in de rimboe, in 2 hutjes op palen, zonder stromend water (oke, de rivier stroomt wel) en slechts een bak regenwater om mee te douchen, met een eigenaar van het guesthouse, die de hele dag aan het blowen is, naar psychedelische muziek te luisteren. Heerlijk.....

Helaas laat het weer ons in de steek, het zeikt van de lucht, maar we willen wat ondernemen en strikken Ankie met beloftes over goede wegen en beter weer om weer op de scooter te klimmen. Dat Cambodja voor 80 procent uit zandwegen bestaat, de hellingen 12 procent en meer zijn en het nog harder gaat regenen ontdekken we pas als we al diep in de rimboe zitten. De enige manier om niet onderuit te gaan is "skiën", waarbij je je slippers tot je enkels in de modder zet, gas geeft en al skiënd in de blubber in evenwicht blijft. Tot onze nek besmeurd met klei en zeiknat van tropische stortregens belooft Ankie (zonder glimlach) dat ze nooit meer met ons op de scooter stapt. De volgende dag gaan we alsnog (Ankie is vergevingsgezind), nu met echte wegen op apenjacht. Na een uur spotten we een kolonie grote bavianen. We willen er graag eentje op de foto, dus wachten met camera in de aanslag tot er eentje oversteekt. Scherp stellen, wachten tot hij halverwege is en een paar foto's achter elkaar schieten. Op de eerste kijkt hij blij, op de tweede bezorgd over een naderende pick up en op de derde foto is hij lelijk in de aap gelogeerd, want morsdood. Het was duidelijk niet zijn dag....

Weer een slopende dag en nacht met 5 bussen, busjes, taxi's, de slaaptrein en de ochtendboot kunnen de arme stakkers direct door om te starten met hun "open water diving" cursus. Daar zit je dan op een tropisch eiland en dan mag je er niet van genieten... Er volgen voor Erik en Ankie 4 dagen van blokken in de klas, angstige capriolen op de zeebodem, uren in het zwembad en theorie-examens om van te zweten. We zien ze elke ochtend om 7 uur voorbij komen, met de boeken onder de armen en hun oogjes worden elke dag kleiner. We voelen ons bijna schuldig, bijna hoor. Dat wat voor hen als een vakantie bedoeld was, ontaard in afzien en het continu verleggen van grenzen, het overwinnen van jezelf en het krijgen van weinig nachtrust en weinig lekker eten. En steeds weer die enorme koffers achter je aanslepen. En toch: wie kan zeggen dat hij/zij na 9 kinderen en 10 kleinkinderen nog effe zijn PADI binnen haalt! En het is ze gelukt!!!!! We zijn trots! Een duikvakantie in de toekomst zal er zeker komen!!!!

We nemen afscheid op de pier en laten een traan. Voor hen einde vakantie en voor ons nieuwe reislust verzamelen, want dat ontbreekt er de komende dagen aan. We zijn reisleider af en dat zorgt voor een gat van 24 uur in de daginvulling.... En das best veel!